Iba 'pag may dugong Pinoy

Tinatayang milyun-milyong Pilipino ang nakakalat sa buong mundo. Sila ang mga itinuturing nating bagong bayani dahil sa kanilang remittances na isa sa bumubuhay sa ating ekonomiya. Mapamigrante man o overseas worker, kinakikitaan sila ng husay dedikasyon, talento at sinseridad sa kanilang trabaho bukod pa sa galing nilang makibagay at bilis na matuto ng iba’t-ibang lengwahe.

Mas malaki man ang kinikita nila kumpara sa Pilipinas, kapalit naman nito ay labis na lungkot at pagdadalamhati sa pagkakalayo nila sa kanilang pamilya. 

Sa Amerika, masuwerte na lang ang mga Pilipino kung kasama nila ang kanilang pamilya. Tulad na lang ng mga Pilipinong pumasok sa US Navy nung mayroon pang US Naval Base sa Pilipinas. Pero sa palagay n’yo ba, ganap kaya ang kanilang kasiyahan? Sa tingin n’yo, ganap ba ang kanilang pagkaPilipino?

Sa maikling panahon ng paglagi ng BRP Alcaraz sa San Diego Naval Base hanggang sa pag-alis nito, naging saksi ako sa mainit na pagtanggap at suporta ng mga Filipino community roon. Isang tipikal na ugaling Pinoy na pwede nating maipagmalaki sa buong mundo. Kahit matagal silang nawala sa Pilipinas, nanatili pa rin sa kanila ang malalim na malasakit sa kanilang kababayan.

Ang mga Filipino Americans ang nagsilbing pamilya namin at ng mga tauhan ng BRP Alcaraz sa San Diego at Charleston. Sila ang nagpupuno sa aming mga kakulangan. Sila ang naging driver at tour guide namin at ang mga sasakyan nila ang service namin. Mga bahay nila ang aming tambayan na puno ng pagkain, inumin at lahat-lahat ng kaya nilang ibigay.  Sa bawa’t kuwentuhan, sa tuwing may masasambit na ninanais mong bagay, biglang itong darating sa harapan mo tulad ng mga damit, sapatos, golf set, souvenirs, dvd player, bike, LCD TV at marami pang iba. Nakaimpake na at bibitbitin na lang.  Nakakahiya man pero binibigay nila ang mga ito dahil sa katuwaan na nakakita sila ng mga Pinoy sa Amerika. Mga Pinoy na napunta lamang doon upang magsanay.

Nakakatawang isipin na sa isang malayong lugar, tanging mga kababayan mo rin ang iyong magiging sandigan. Minsan nakakaramdam na kami ng hiya sa sobrang pagaasikaso nila samin pero yun talaga sila, hindi nagmamayabang bagkos tumutulong lang.

Malungkot kami ng iniwan naming sila. Ang mga Pilipino sa Amerika na naging magulang, kapatid at barkada namin. Nagsilbi silang inspirasyon samin na tumulong din sa iba. Pero sa lahat ng kanilang kabutihang loob, mas tumatak sa puso’t isipan ko ang mga binitawan nilang salita. “Huwag kayong mahihiya samin. Pinili naming iwan ang Pilipinas at magsilbi sa US Navy. Ito na lang ang paraan naming para mapagsilbihan din ang bayan. Kayong nasa Philippine Navy ay mga bayani dahil kahit maliit ang suweldo n’yo ay mas pinili n’yong manatili sa Pilipinas at magsilbi sa bayan. Ang pagtulong namin sa inyo ay para na ring pagtulong namin sa bayan.”

Hanggang makabalik kami sa Pilipinas, bitbit ko ang mga salitang ito. Mga salitang nagpapatatag sa’ting kultura. Tunay ngang masasabi ko na kahit sa’n tayo magpunta at makakilala ng iba’t-ibang nasyonalidad, iba pa rin makasama ang mga kababayan natin, iba pa rin pag may dugong Pinoy.